De spin

Ik wacht ik eet
ik overzie het slagveld
wikkel mijn slachtoffers
in zijden stof
ik voel erbarmen
maar kan niet anders

Ik heb geen vrienden
ben de enige die zich 
om mijn bestaan bekommert
en dit is hoe ik
de uren tel

Een ontploffing in mijn 
stroomgebied
paniek bij kleine diertjes
de zekerheid dat dit
het einde is

En ik wacht omdat je woede
angst
eerst moet laten razen

dan nader ik met zijden doeken
en zoete vloeistof voor
het minnen

Ik fluister, troost, geef uitleg
probeer te overtuigen
zeg:
alles is toch niet 
voor niets geweest